تات نویس
گمان مبر که به پایان رسید کار مغان | هزار جام نخورده که در رگ تاک استتات نویس
گمان مبر که به پایان رسید کار مغان | هزار جام نخورده که در رگ تاک استباز آمد، بوی کوی دانشگاه!
از رهگذار روزهای تقویم باز 18 تیر آمده و چیزی حدود 14 سال از آن روزها می گذرد.
برای نگارنده نوشتن درباره واقعه اصلا آسان و خوشایند نیست؛ مخصوصا در این روزها ترجیح می دادم به بیتی شعر سر و ته قضیه را هم بیاورم و احساس تکلیف را با آن رفع کنم... اما باز دیدن تحلیل های عجیب مرا به نوشتن می کشاند و از آنجا که در این مملکت پس از هدفمندی یارانه ها مالیات چرند نوشتن را و کفاره دروغ را برداشته اند، مجبورم باز بنویسم آن چه سالها نوشته و آن چه بسیار گفته ام را...
تحلیل هایی که حتی در حد یک توهم توطئه درست و درمان هم نیستند و تنها برای خوش کردن دل مخاطبین موافق و حفظ روحیه نیروهای اسلامی نوشته می شوند حقیقت هم که... اصلا ولش کن! خیلی وقت است مشتری ندارد! خدا بیامرزد نیکولو ماکیاوللی را!
مانده ام چرا باید هی پشت هم به صفحه مانیتورم خیره شوم و پشت هم یاد روسیه استالینی بیفتم و رمان "مزرعه حیوانات" جرج اورول!
نیامده ام این جا واقعه را شرح دهم و درباره اصل مطلب طبق معمول به گفتن نکاتی چند کفایت خواهم کرد، اما این مقدمه شاید از خود متن مهمتر باشد... چند وقتی است در این مرز و بوم «حق را به مرد می سنجند نه مرد را به حق»!
و اما نکات من پیرامون واقعه 18 تیر:
1.
تحلیل 18 تیر بدون پرداختن به قتل های زنجیره ای کاریست کاملا بیهوده.
در آن زمان جو کشور تحت تاثیر قتل های زنجیره ای بود که اصلا واقعه ی کوچکی هم نبود، مشکل روزنامه های به قول دوستان "زنجیره ای" هم همین بود، روزنامه ها پیگیر ماجرا قتلها بودند و معتقد به این که حقیقت باید روشن و شفاف شود نه سر هم بندی (حالا با دستگیری، سانسور، خودکشی یا هر اقدام پنهانی دیگری...)، تا حقیقت معلوم نشود راه بر تکرار ماجرا بسته نخواهد شد، البته قوه قضاییه این گونه فکر نمی کرد و همه آن روز به معلوم شدن حقیقت فتنه گری می گفتند و آن را توطئه غرب می دانستند. تا جایی که حسین شریعتمداری معاون وزارت اطلاعات در زمان قتل ها و همکار سعید امامی در چند پروژه مختلف، اصلاح طلبان را به انجام این قتل ها متهم می کرد!!!
2.
جریان روزنامه سلام، افشای یک نامه محرمانه بود، از سعید امامی در مبارزه با تغییر قانون مطبوعات و اصلی ترین اعتراض به "پیگرد نویسنده" بود که اساسا نافی آزادی بیان است و در کمتر جایی از دنیا می توانید مشابه آن را بیابید. هر چند بالاخره مجلس آن زمان اصولگرا بود و "آزادی" از اول هم در اصول این عزیزان جایی نداشته است، حتی در حد ژست و پز آزادی که همه کشورهای دنیا دارند.
3.
روزنامه سلام در پی این اقدام توقیف شد، خب این طبق قانون است؛ این یکی دادگاه داشته و حکم توقیف بوده است؛ دانشجویان به این توقیف و بیشتر از آن به قانون مطبوعات جدید اعتراض داشتند؛ اعتراض به بیرون کشیده شد؛ اما حمله به کوی در آن شب در درون کوی اتفاق افتاد، جالب است همه می دانستند حمله ای در کار است؛ لباس شخصی ها از قبل به کوی رفت و آمد داشتند (حراست هم که هیچ!)؛ اما وزارت اطلاعات و نیروی انتظامی بی خبر بودند کاملا! نمی دانم چرا نامهای جمالی فش و شهرام جزایری و عبدالمالک ریگی در ذهنم رژه می روند!
4.
واقعیت مسلم این است که عده ای به خوابگاه دانشجویان حمله کرده اند و این حمله را هیچ کس تایید نمی کند.
وزیر علوم استعفا می دهد؛
عده ای آن را کار خاتمی و تیمش می دانند برای مظلوم نمایی،
و عده ای هم می گویند این لباس شخصی های خودسر جدید نیستند و همواره با نیروی انتظامی هماهنگ اند؛ چرا که در هنگام ارتکاب جرم هیچ وقت با آنها برخورد نمی شود.
مردم به اعتراض بر می خیزند؛ عده ای می خواهند برای دادخواهی (یا شاید هم اعتراض) به سمت بیت رهبری بروند؛ سپاه پاسداران مداخله کرده و تهران را دوباره آرام می کند. (بعدها گفته شد که سید محمد خاتمی به خاطر کودتای مخملین مخالف حضور سپاه بوده، البته خود او می گوید نمی خواسته اعتراض و مطالبه مردم با سرکوب نظامی تبدیل به عقده ی فروخفته شود.)
5.
دادگاه تشکیل می شود؛ آنها که این [به قول مقام رهبری] «جنایت» را انجام داده اند به دادگاه احضار و محاکمه شروع می شود. وکیل مدافع و دانشجویان هم می آیند؛ اما دانشجویان شاکی تهدید می شوند و بعضا بیرون دادگاه کتک می خورند، تا تعدادشان کم و کمتر شود. هنوز از نظر برادران این مظلوم نمایی تیم خاتمی است!
6.
دادگاه دارد به جاهایی می رسد؛ اما «محسن رهامی» وکیل دانشجویان [به اتهام واهی نشر اکاذیب] سه روز بازداشت می شود؛ در همان سه روز 15 ردیف از متهمین این «جنایت» تبرئه می شوند! و یک نفر به 90 روز زندان محکوم می گردد: اروجعلی ببرزاده، به جرم سرقت یک دستگاه ریش تراش!!!
برادران عزیز هنوز در فکر مظلوم نمایی تیم خاتمی هستند!
7.
قضیه که موقتا خاموش شد؛ هنوز برادران حرفشان همان است؛ مظلوم نمایی تیم خاتمی، و این بار تحلیل «کودتای مخملین» را نیز به آن افزوده و به بهانه آن هر که را که می خواهند تخریب و سرکوب می کنند؛ مشکل حل نشده باقی می ماند تا با کوچک ترین تلنگری در هر شرایط پایه گذار یک "فتنه" شود؛ حال چه کسی می خواهد برای نظام جمهوری اسلامی از این فتنه های زیر خاکستر درست کند، از تبرئه کنندگان بپرسید و مدافعین حمله کنندگان و سردار فرهاد نظری!
8.
تمام این تحلیل ها معلق مانده اند؛ تا اتفاقاتی که کم کم نشان می دهند اصل ماجرا چیست! حمله به کوی در انتخابات مجلس بعدی و از همه بدتر در خرداد ماه سال 88 تکرار می شود، این بار نه خاتمی هست و تیمش (که حاکمیت چند سال است به یمن نظارت استصوابی یکدست شده) و نه اصلا لباس شخصیی! این بار نیروهای وزارت کشور با مجوز شورای تامین استان تهران به کوی حمله می کنند و زحمت عوض کردن لباس هایشان را نمی کشند! این بار هم رهبری از خون شدن دلش وقتی به نام او به کوی حمله شد می گویند؛ اما نه دادگاهی، نه مجرمی، و نه حتی گزارشی! رییس دولت واقعه کوی را کار دشمنان خارجی می داند (رفع مسئولیت در حد مدیریت جهانی!!!)
مجلس و کمیته حقیقت یابش (به نمایندگی علی مطهری) تحت فشار برخی نمایندگان (که به قولی جناب عباسپور هم جزوشان است)، نمی تواند حتی گزارشش را در صحن علنی قرائت کند. علی مطهری این نمایندگان شدیده حامی دولت را یک اقلیت حدودا 30 نفره می داند(جالب است که بعدا موافقین استعفای او 31 نفرند در مجلس) تا همگان ببینند که تئوریشان برای 18 تیر و کوی دانشگاه جواب نمی دهد و باید به فکر باشند. چرا که واقعه تکرار شد و در دولت محمود احمدی نژاد حتی استعفایی هم در کار نبود!
و العاقبة للمتقین
تات نویس
18 تیرماه 1391
پینوشتها:
1.
قرار بود کوتاه و نکته وار باشد... مثلا!
2.
من منکر اقدام اقلیتی برای کودتای مخملین نیستم؛ اما تعمیم دادنش به تمام معترضان، در حقیقت سوءاستفاده از موقعیت برای فرار از مسئولیت است و همکاریی بین شبکه های خارجی و برخی در داخل کشور!
3.
من غرب زده نیستم؛ آن قدر اطلاعات و مشاهدات از کشورم دارم که رسانه های غربی برایم مهم نباشند. ضعف گفتمان دشمن را هم نشان داده ام بار ها!
4.
خواهی که دادت بردرد صد سلسله بیداد را | منت مکش گردن بنه زنجیر استبداد را
