سال بد2: رابطه ی انتقاد و قدرت

سال بد آن سالی است که هر وقت کسی در قدرت است، دورش را تعدادی نوچه و پاچه خوار و قربانت گردم و اینها پر کنند، اما همین که روزگار افولش رسید همه تیغ انتقاداتشان را برکشند...

سال بد آن سالی است که مردم در آن جرات انتقاد از صاحبان قدرت را نداشته باشند...

سال بد آن سالی است که همان مردم هم زمان جو انقلابی و ادعای روشنفکری هم داشته باشند...

سال بد آن سالی است که تمام حرف های حساب و انتقادات به جا در میان خیل «انتقادات سوخته» گم شود!

سال بد آن روزیست که نه انتقادش انتقاد است و نه کسی اصلا برای نقد ارزش واقعی قائل است... انتقاد هم برای رفع تکلیف از مدیران پایین صورت گیرد و همه بگویند "شما که نه، ولی برخی از مدیران بد عمل می کنند" تا صرفا دهان آنها که می گویند چرا نقد نمی کنید بسته شود...

• سال بد آن سالی است که مردم در آن جرات انتقاد از صاحبان قدرت را نداشته باشند...
• سال بد آن سالی است که همان مردم هم زمان جوّ انقلابی و ادعای روشنفکری هم داشته باشند...

سال بد آن ساعتی است که کسی از قدرت پایین می آید! تمام مداحین ساکت می شوند؛ تمام منتقد منصف همه تخریبچی می شوند... همه وقتی قدرت دارد دنبال چیزهایی گشته اند که در هنگام افول از آنها استفاده کنند؛ غافل از این که تکلیف و مسئولیتی در کار است و راضیان به خراب شدن کارها و ساکتین هم مسئولند برای خودشان!

سال بد آن ماهی است که کسی در آن خود را نقد نمی کند؛ به نقد کسی درست گوش نمی سپارد، از کسی واقعا نمی خواهد او را نقد کند، منظور همه از نقد همان تشویق و به به و چه چه است...

سال بد آن سالی است که مسلمان در آن پیدا نمی شود. کسی که به فکر عاقبت کارهایش باشد و همواره بیش از همه از خودش و جهل خودش بترسد...

و بالاخره سال بد، آن سالیست که حتی روشنفکران هم به سبک سیاسیون ضربه بزنند و تخریب کنند و رقبا را از میدان به در کنند...

زین همگنان سست عناصر دلم گرفت      شیر خدا و رستم دستانم آرزوست